Σε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο πρέσβης της Παλαιστίνης, Ριάντ Μανσούρ, δεν άντεξε το βάρος του ανθρώπινου πόνου και ξέσπασε σε δάκρυα ενώ μιλούσε για τα παιδιά που χάνονται καθημερινά στη Γάζα. Ο Μανσούρ, εμφανώς φορτισμένος, περιέγραψε το δράμα των Παλαιστινίων μητέρων που κρατούν τα άψυχα κορμιά των παιδιών τους, χαϊδεύουν τα μαλλιά τους, τους μιλούν και τους ζητούν συγγνώμη, σε μια εικόνα που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη αντοχή.

Χτυπώντας με οργή το χέρι του στο τραπέζι, ο πρέσβης διέκοψε την ομιλία του για να τονίσει: «Από τον Μάρτιο, περισσότερα από 1.300 παιδιά έχουν σκοτωθεί και άλλα 4.000 έχουν τραυματιστεί στην Παλαιστίνη. Είναι παιδιά, μιλάμε για παιδιά. Πεθαίνουν από την πείνα». Η φωνή του έσπασε καθώς επανέλαβε τις εικόνες που τον στοιχειώνουν: οι μητέρες να αποχαιρετούν τα παιδιά τους με το σπαρακτικό παράπονο του «συγγνώμη», λες και φταίνε εκείνες που δεν μπόρεσαν να τα προστατέψουν.

Ο Μανσούρ, απευθυνόμενος με ένταση στους συμμετέχοντες, αναρωτήθηκε: «Είναι αβάσταχτο. Πώς μπορείτε; Με συγχωρείτε, κύριε πρόεδρε… έχω εγγόνια. Το να βλέπουμε τι συμβαίνει στους Παλαιστίνιους χωρίς να έχουμε την καρδιά να κάνουμε κάτι, αποτελεί κάτι που ξεπερνά τη λογική». Η δήλωσή του φανερώνει όχι μόνο το προσωπικό του βάρος, ως άνθρωπος και παππούς, αλλά και τη γενικευμένη αγανάκτηση απέναντι στη διεθνή απάθεια.

Έχουν περάσει 600 ημέρες από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, ενός πολέμου που έχει στοιχίσει τη ζωή σε περισσότερους από 54.000 Παλαιστινίους, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία. Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, κρύβονται αμέτρητες οικογενειακές τραγωδίες, διαλυμένα σπίτια και μια ολόκληρη γενιά παιδιών που μεγαλώνει μέσα στον τρόμο, την απώλεια και την πείνα.

Ο Μανσούρ με την ομιλία του έβαλε ανθρώπινο πρόσωπο στους αριθμούς, υπογραμμίζοντας ότι το διεθνές σύστημα δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω από πολιτικές ισορροπίες, όταν μπροστά του ξετυλίγεται μια ανθρωπιστική καταστροφή τεράστιου μεγέθους. Το κλάμα του, που διέκοψε τη ροή της επίσημης διαδικασίας, έγινε το σύμβολο μιας φωνής που αρνείται να σιωπήσει μπροστά στη βαρβαρότητα.

Το ερώτημα που έθεσε έμμεσα στους παγκόσμιους ηγέτες είναι απλό και αμείλικτο: πότε η διεθνής κοινότητα θα συγκινηθεί αρκετά για να δράσει;