Σε μια ριζικά ανανεωμένη και τολμηρή στρατηγική, η Ουκρανία φαίνεται να αλλάζει τους κανόνες του πολέμου. Υπό την ηγεσία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, το Κίεβο επιλέγει να δράσει ανεξάρτητα, χτυπώντας καίρια σημεία του ρωσικού στρατιωτικού μηχανισμού. Μέσα σε δύο μόλις ημέρες, οι ουκρανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν καταστροφικά πλήγματα σε βάσεις βαρέων βομβαρδιστικών βαθιά μέσα στη ρωσική επικράτεια, ενώ επιτέθηκαν για τρίτη φορά στη γέφυρα της Κριμαίας, σύμβολο της ρωσικής επιρροής στη Μαύρη Θάλασσα.
Αυτές οι επιθέσεις δεν είχαν μόνο στρατηγική σημασία, αλλά και βαρύ πολιτικό συμβολισμό. Η επιχείρηση «Ιστός της Αράχνης» κατέστρεψε σχεδόν το 34% των ρωσικών βομβαρδιστικών, πλήττοντας σοβαρά την πολεμική ικανότητα της Μόσχας. Η επαναλαμβανόμενη στόχευση της γέφυρας του Κερτς έθεσε σε κίνδυνο τη ρωσική υλικοτεχνική υποστήριξη στην Κριμαία, δίνοντας ισχυρό μήνυμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Κρεμλίνου.
Εκείνο που προκαλεί αναταράξεις στο διεθνές σκηνικό είναι πως η Ουκρανία δεν ζήτησε έγκριση από τις ΗΠΑ πριν εξαπολύσει τις επιθέσεις. Ο Ζελένσκι φαίνεται να αψηφά τη διπλωματική στήριξη της Ουάσινγκτον, βλέποντας ότι η πίεση για εκεχειρία συνοδεύεται από απραξία απέναντι στις ρωσικές παραβιάσεις. Παρά τους θανάτους αμάχων και την καθημερινή στρατολόγηση νεαρών, το Κίεβο δεν περιμένει πλέον οδηγίες – πολεμά αυτόνομα.
Η κίνηση αυτή φέρνει τη ρωσική πλευρά σε δύσκολη θέση. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που θεωρούσε πως μια μελλοντική προεδρία Τραμπ θα περιόριζε την ουκρανική αντίσταση, καλείται τώρα να επαναξιολογήσει την κατάσταση. Η Ρωσία βλέπει την εικόνα της να τσαλακώνεται, ενώ η ουκρανική αντεπίθεση αυξάνει το πολιτικό και στρατιωτικό της κόστος.
Ωστόσο, ο δρόμος που επέλεξε ο Ζελένσκι είναι γεμάτος κινδύνους. Οι ρωσικές αντεπιθέσεις μπορεί να ενταθούν, με τους αμάχους να πληρώνουν το τίμημα. Επίσης, η αδιαφορία για τις αμερικανικές αντιρρήσεις ίσως απομονώσει την Ουκρανία διπλωματικά, ειδικά αν ο Τραμπ επιδιώξει μια ειρηνευτική λύση που θα ευνοεί το Κρεμλίνο.
Παρά ταύτα, η στάση του Ζελένσκι είναι ξεκάθαρη: η Ουκρανία δεν θα υποκύψει, ακόμη και αν χρειαστεί να πορευτεί μόνη. Με την οικονομία σε κρίση, και τα φυσικά της αποθέματα υποθηκευμένα για δυτική βοήθεια, η επιλογή δεν είναι η υποταγή αλλά η ανεξάρτητη αντίσταση. Το μήνυμα που στέλνει το Κίεβο είναι πως αυτός ο πόλεμος αφορά πρωτίστως την εθνική αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ελευθερία. Το ερώτημα είναι αν αυτή η πορεία θα οδηγήσει στην πολυπόθητη νίκη ή σε μια νέα εθνική τραγωδία.
