Ο κ. Michael Doran νυν συνεργάτης του Iνστιτούτου Hudson, έχοντας υπηρετήσει στα Υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών των ΗΠΑ, σε άρθρο του στους «NewYorkTimes» αναφέρει πως η εκτέλεση του Ιρανού διοικητή της ομάδας «Quds» Κασέμ Σουλεϊμανί αποτελεί αυτό καθ’ αυτό «ένα σεισμικό γεγονός».
Μπορεί η εξόντωση του ηγέτη της Αλ Κάιντα Οσάμα Μπιν Λάντεν και του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι να αποτέλεσαν σημαντικές επιτυχίες της Αμερικανικής Κυβέρνησης, ωστόσο, εκλαμβάνονται περισσότερο ως πράξεις συμβολισμού, με δεδομένο ότι οι οργανώσεις τους βρίσκονταν ήδη υπό καθεστώς διάλυσης.
Ωστόσο, το γεγονός της εκτέλεσης του Κασέμ Σουλεϊμανί από τις αμερικανικές δυνάμεις θα μπορούσε να εκληφθεί ως «τεκτονική μετατόπιση» της αμερικανικής πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η σημασία της εκτέλεσης του Κ. Σουλεϊμανί για τις ΗΠΑ
Ο Ιρανός ηγέτης των «Quds» διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ενδυνάμωση της σιιτικής, τρομοκρατικής οργάνωσης «Χεζμπολάχ», αναδεικνύοντάς την σε ένα ισχυρό κράτος, η οποία είχε την αμέριστη στήριξη της Τεχεράνης σε οπλισμό και σε κεφάλαια, με σκοπό την απόκτηση μεγάλης πυραυλικής ισχύς και σε τελική ανάλυση, συμβάλλοντας στην εξάπλωση της επιρροής του Ιράν στις Αραβόφωνες χώρες.
Ο κ. Σουλεϊμανί εφάρμοσε το πρότυπο της «Χεζμπολάχ» και στις χώρες του Ιράκ, της Συρίας και της Υεμένης, μέσω της ενίσχυσης των τοπικών πολιτοφυλακών σε όπλα και τεχνογνωσία, ενώ στη Συρία, επιχείρησε να στηρίξει τον Σύριο Πρόεδρο Μπασάρ Αλ Άσαντ στο πλευρό της Ρωσίας.
Το στοίχημα του Σουλεϊμανί ήταν ότι η υπερδύναμη δεν θα επιχειρούσε να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με το Ιράν, όπως και πράγματι συνέβη επί της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, ενώ ήταν πεπεισμένος ότι η υπεροπλία του Ιράν σε Λίβανο και Ιράκ, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική, παρά τις αμερικανικές οικονομικές κυρώσεις της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ και την απροθυμία της εμπλοκής σε πολεμική σύρραξη.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Σουλεϊμανί εξαπέλυσε επίθεση στις πετρελαιοπηγές στη Σαουδική Αραβία, διατάσσοντας ταυτοχρόνως, χτυπήματα σε Αμερικανούς στρατιώτες από συμμαχικές δυνάμεις της Τεχεράνης, ίσως έχοντας στο μυαλό του ότι δεν θα υποστεί επιπτώσεις, καθώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν πρόεβησαν σε αντίποινα.
Πάντως το γεγονός της ξαφνικής αποχώρησης του Σουλεϊμανί από τη διεθνή σκηνή θα οδηγήσει στην αποδυνάμωση της Τεχεράνης, δίνοντας έρεισμα στις περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, αλλά και την ελπίδα σε Ιράκ και Λίβανο για μία μελλοντική αποδέσμευσή τους από την ιρανική επιρροή.
Η εξόντωση του Κ. Σουλεϊμανί εκφράζει το τέλος της πολιτικής του Μ. Ομπάμα για τη Μέση Ανατολή, ο οποίος προσπάθησε να αποκλιμακώσει την ένταση Ηνωμένων Πολιτειών και Τεχεράνης μέσα από μία στρατηγική συνύπαρξής τους. Ωστόσο, ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ συνειδητοποίησε το στόχο του Ιράν, που ήταν η υποκατάσταση του πρωταγωνιστικού ρόλου των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Στη βάση αυτής της εκτίμησης, πάρθηκε η απόφαση ότι η απειλούμενη περιφερειακή ισχύς της Ουάσινγκτον απαιτεί μία επιβεβλημένη, άμεση και αποφασιστική «απάντηση» στο Ιράν.
Ο κ. Doran, κλείνοντας το άρθρο του, αναφέρει πως οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τη δυνατότητα εκτέλεσης του Σουλεϊμανί και κατά το παρελθόν, ωστόσο, κάθε φορά οπισθοχωρούσαν, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο «πίστωση» χρόνου στο ιρανό υποστράτηγο να ασκήσει την επιρροή του στον Αραβικό κόσμο.
