Ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης σε ομιλία του, αναφέρθηκε στο δίπολο δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί υπό το πρίσμα των ραγδαίων γεωπολιτικών εξελίξεων, υποστηρίζοντας πως από τη μία μεριά είναι η Γερμανία, η Τουρκία και η Ρωσία και από την άλλη η Ελλάδα, η Κυπριακή Δημοκρατία, η Αίγυπτος και το Ισραήλ.
Σύμφωνα με την εκτίμησή του, η γειτονική Ιταλία, εμφανίζεται ως «ουδέτερη», αλλά επί της ουσίας πρόσκειται προς τον πρώτο άξονα, καθώς η ιταλική «ENI» ενδέχεται να διέρρευσε πληροφορίες για το θαλάσσιο τεμάχιο 8, που βρίσκεται εντός της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της Κύπρου.
Από την άλλη, Πούτιν, Ερντογάν και Μέρκελ φαίνεται ότι αλληλοϋποστηρίζονται, προβάλλοντας δυναμική ισχύ και διάθεση για σύγκρουση, υπό την πολιτική κάλυψη της Γερμανίας. Στον αντίποδα βρίσκεται η χώρα μας, η οποία ακολουθώντας μία ηπιότερη στάση, δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση μία πολεμική σύγκρουση με τη γείτονα.
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία θα παράσχουν στρατιωτική υποστήριξη στον άξονα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, καθώς Πούτιν και Ερντογάν έχουν προκαλέσει τη διάβρωση της Ουάσινγκτον σε επίπεδο προέδρου.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις φαίνονται έτσι να βρίσκονται στις συμπληγάδες των δύο αυτών αξόνων, με την Ελλάδα να μην ακολουθεί την δική της πολιτική, αφού το ζήτημα που αφορά την Αν. Μεσόγειο και τον αγωγό φυσικού αερίου «EastMed», υπερβαίνει την ελληνική διπλωματία.
Τι θα πράξει λοιπόν, η χώρα μας, προκειμένου να μην βρεθεί προ τετελεσμένων, χάνοντας κομμάτι από την εθνική της κυριαρχία;
Σύμφωνα με τον κ. Σαββίδη η Ελλάδα θα πρέπει να επιδιώξει τον προσεταιρισμό της Μόσχας μέσω της αξιοποίησης των ρωσικών οικονομικών συμφερόντων στη χώρα μας, ιδιαίτερα στη Βόρειο Ελλάδα. Παράλληλα, θα πρέπει να ξεδιαλύνει με διακριτικό τρόπο το τοπίο αναφορικά με τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, ζητώντας τη συνδρομή της Γαλλίας, καθώς η ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε. δεν μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις για μείζονα θέματα με χώρες που δεν ανήκουν στην ένωση και που συνακολούθως, είναι βλαπτικές για τα κράτη-μέλη της.
Επιπρόσθετα, επιθυμητή θα ήταν η άρση των παρεξηγήσεων με τις χώρες του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας, δίχως ωστόσο να προκληθούν προβλήματα στη εν εξελίξει συνεργασία με Αίγυπτο και Τελ-Αβίβ, ενώ η χρήση του πλεονεκτήματος του Δικαίου της Θάλασσας ως μέσο διαπραγμάτευσης της χώρας μας, ενδεχομένως να παρείχε μία δίκαιη λύση του κυπριακού ζητήματος.
Ο κ. Σαββίδης τόνισε πως η ρωσο-τουρκική συνεργασία θέτει τα θεμέλια για την ενδυνάμωση του οικονομικού ρόλου, που θα κληθούν να διαδραματίσουν στην περιοχή της Αν. Μεσογείου στο εγγύς μέλλον, κάτι που όπως φαίνεται, δεν θα ισχύει για την Ελλάδα. Ως εκ τούτου, η χώρα μας θα πρέπει να εστιάσει τις προσπάθειές της αφενός στη διατήρηση της εθνικής της κυριαρχίας και αφετέρου στο «χτίσιμο» των σχέσεων με τη γείτονα, προκειμένου να εξακολουθήσει να διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή.
Τέλος, σκοπός της Ελλάδας θα πρέπει να είναι η αύξηση της επιρροής της τόσο στα Σκόπια όσο και στην Αλβανία, με σκοπό τον παραμερισμό της γερμανικής επιρροής στις χώρες αυτές, καθώς δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπάρξει συνεργασία Άγκυρας και Τιράνων στο κομμάτι της συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι προσεκτική, καθώς μπορεί να έρθει και σε αντιπαράθεση σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο με τη γειτονική Ιταλία για τα κοιτάσματα νοτίως του νησιού της Κρήτης, η οποία δεν αποκλείεται να στραφεί προς τον άξονα Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα.
