Η Τουρκία επιταχύνει την εξοπλιστική της κούρσα, επιδιώκοντας την άμεση απόκτηση 40 μαχητικών Eurofighter Typhoon, με στόχο να ενισχύσει την αεροπορική της ισχύ και να αναδιαμορφώσει την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε αισιόδοξος για τη θετική στάση Βρετανίας και Γερμανίας, τονίζοντας ότι θέλει να οριστικοποιηθεί η συμφωνία “το συντομότερο δυνατό”.
Τα Eurofighter Typhoon είναι αποτέλεσμα κοινοπραξίας τεσσάρων ευρωπαϊκών χωρών (Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία) και κατασκευάζονται από τις Airbus, BAE Systems και Leonardo. Αν και η Γερμανία κρατούσε επιφυλάξεις, ο Ερντογάν διαβεβαιώνει πως το κλίμα έχει αλλάξει, ιδίως μετά τις επαφές του με τους ηγέτες Keir Starmer και Friedrich Merz στη σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Η ανάγκη για νέα αεροσκάφη δεν είναι μόνο επιχειρησιακή. Η Τουρκία, με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, έχει βρεθεί στο παρελθόν αντιμέτωπη με εμπάργκο όπλων, που την ώθησαν να ενισχύσει την αμυντική της βιομηχανία. Παράγει ήδη μη επανδρωμένα αεροσκάφη, πυραύλους και πολεμικά σκάφη, ενώ μέχρι το 2028 σχεδιάζει την έναρξη μαζικής παραγωγής του εγχώριου μαχητικού πέμπτης γενιάς, Kaan.
Η προθεσμία του 2028 αποτελεί καθοριστικό ορόσημο. Τόσο για την ολοκλήρωση του Kaan, όσο και για τις τουρκικές εκλογές, στις οποίες ο Ερντογάν αναμένεται να είναι ξανά υποψήφιος. Σε ένα πιθανό δυσμενές διεθνές σκηνικό μετά το 2028 (απουσία Τραμπ, πιθανά προβλήματα σχέσεων με τη Δύση), ο Ερντογάν επιθυμεί να εξασφαλίσει στρατιωτικό πλεονέκτημα νωρίτερα.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία σημειώνει σειρά γεωπολιτικών “νικών”:
- Στη Συρία, στηρίζει ενεργά τον Τζολάνι, ενισχύοντας την τουρκική επιρροή.
- Στη Λιβύη, ο Στρατάρχης Χαφτάρ φαίνεται να έχει αποδεχθεί το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
- Στο εσωτερικό, η μείωση της δράσης του PKK και η καταστολή αντιπολίτευσης.
- Στην περιοχή, μετά την αποδυνάμωση του Ιράν και την αλλαγή στάσης της Αρμενίας, προωθεί τον διάδρομο Zangezur.
Η πιο ανησυχητική εξέλιξη για την Ελλάδα, είναι η επίσημη αμφισβήτηση της ΑΟΖ νότια της Κρήτης από τη Λιβύη, υπό την πλήρη υποστήριξη της Άγκυρας. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα οφείλει να επεκτείνει τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα (ΕΧΥ) στα 12 ν.μ. νότια της Κρήτης, όπως ήδη έχει κάνει στο Ιόνιο.
Η Τουρκία ενδέχεται να απαντήσει στρατιωτικά, μέσω της υποστήριξης της Λιβύης, δημιουργώντας έναν νέο κύκλο έντασης στην περιοχή, με απώτερο σκοπό μια πιθανή στρατιωτική αντιπαράθεση σε κρίσιμη γεωγραφική περιοχή. Το σενάριο που θυμίζει τον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας, προβλέπει δημιουργία εκτεταμένου θεάτρου επιχειρήσεων, ώστε να επιτευχθεί αιφνιδιαστική κίνηση στο Αιγαίο.
Ωστόσο, το βασικό εμπόδιο στα σχέδια της Άγκυρας είναι η ελληνική αεροπορική υπεροχή, χάρη στα Rafale και F-16 Viper. Παράλληλα, η διεθνής θέση της Ελλάδας, ως κράτος μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δημιουργεί πολιτική αποτροπή.
Το κρίσιμο στοιχείο της εξίσωσης είναι ο χρόνος. Ο Ερντογάν γνωρίζει πως το παράθυρο ευκαιρίας για κινήσεις ισχύος κλείνει το 2028. Γι’ αυτό επιταχύνει, τόσο σε εξοπλισμούς όσο και σε διπλωματικές κινήσεις.
Οι επόμενοι μήνες είναι καίριοι για τον Ελληνισμό. Η απειλή δεν είναι άμεση στρατιωτική εισβολή, αλλά η σταδιακή αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μέσω συμμαχιών και “νόμιμων” παραθύρων που εκμεταλλεύεται η Άγκυρα.
