Η Ελλάδα άργησε να εμπλακεί ενεργά στη Λιβύη, και όταν το έκανε, διάλεξε τη λάθος πλευρά: τη διοίκηση της Τρίπολης, η οποία ελέγχεται σχεδόν ολοκληρωτικά από την Τουρκία. Η πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του Έλληνα Ακολούθου Άμυνας και του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου της Λιβυκής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, Μοχάμεντ Αλ-Χαντάντ, έγινε σε ψυχρό κλίμα, δεδομένων των επίσημων λιβυκών αμφισβητήσεων της ελληνικής ΑΟΖ νότια και δυτικά της Κρήτης.
Ο Αλ-Χαντάντ υπογράμμισε το ιστορικό των ελληνολιβυκών σχέσεων, ωστόσο υπενθύμισε τη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης στα Ηνωμένα Έθνη που αμφισβητεί ελληνικά θαλάσσια σύνορα. Παράλληλα, προέβαλε προτάσεις για κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, σε μια προσπάθεια «ισορροπίας» ανάμεσα στη ρητορική και τη διπλωματία.
Το μεγάλο παιχνίδι όμως παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου αναδύεται ένας νέος στρατιωτικός άξονας, με πρωτοβουλία της Τουρκίας, που φαίνεται να προσελκύει το Πακιστάν και τη Λιβύη. Ο Σαντάμ Χαφτάρ, γιος του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και διοικητής των δυνάμεων της Ανατολικής Λιβύης, είχε συνάντηση στο Ισλαμαμπάντ με τον Αρχηγό του Πακιστανικού Πολεμικού Ναυτικού, Ναύαρχο Ναβίντ Ασράφ. Το επίκεντρο των συνομιλιών ήταν η ασφάλεια των θαλάσσιων διαδρόμων, η κοινή ναυτική παρουσία και η στρατιωτική εκπαίδευση.
Το Ισλαμαμπάντ επιδιώκει να επεκτείνει τη στρατιωτική του διπλωματία στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με βασικό συνεργάτη την Τουρκία. Οι δεσμοί Πακιστάν-Λιβύης δεν είναι καινούργιοι, καθώς το Πακιστάν είχε παράσχει εκπαίδευση και τεχνογνωσία σε Λίβυους στρατιωτικούς στο παρελθόν, ειδικά στον τομέα της πολεμικής αεροπορίας.
Η τουρκική επιχείρηση “Ασπίδα της Μεσογείου”, έχει ήδη φέρει τουρκικά πολεμικά πλοία στην περιοχή. Πλέον, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η Άγκυρα θέλει να εγκαταστήσει και πακιστανικές ναυτικές δυνάμεις σε μόνιμη βάση, τόσο σε λιβυκά όσο και σε τουρκικά λιμάνια, ως απάντηση στον άξονα Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου.
Η στρατηγική αυτή έχει θρησκευτική, αλλά κυρίως γεωοικονομική διάσταση. Η Άγκυρα στοχεύει σε συνεργασίες με σουνιτικές μουσουλμανικές χώρες με κοινά συμφέροντα, όπως το Πακιστάν, με στόχο τον έλεγχο θαλάσσιων οικοπέδων και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας.
Αναλυτές εκτιμούν ότι αν η Αίγυπτος κινηθεί στρατιωτικά υπέρ της Ελλάδας, στο πλαίσιο της διπλωματικής έντασης στη Μεσόγειο, πακιστανικές ναυτικές μονάδες ενδέχεται να εμφανιστούν στο πλευρό της Τουρκίας. Η παρουσία αυτή θα έχει διπλό στόχο: αφενός την πίεση στην Αθήνα και αφετέρου την αποτροπή οποιασδήποτε προσπάθειας για επέκταση των Εθνικών Χωρικών Υδάτων (ΕΧΥ) της Ελλάδας στα 12 ν.μ. νότια της Κρήτης.
Η απειλή δεν είναι θεωρητική – είναι παρούσα και οργανωμένη. Η ελληνική πλευρά καλείται να ενεργοποιηθεί άμεσα, τόσο σε διπλωματικό όσο και σε αμυντικό επίπεδο. Η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού, η αναβάθμιση της αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και η επανάκτηση στρατηγικής παρουσίας στη Λιβύη είναι πλέον απαραίτητες κινήσεις.
Όσο η Ελλάδα καθυστερεί, η Άγκυρα κερδίζει έδαφος, στήνοντας ένα εναλλακτικό δίκτυο στρατιωτικών και πολιτικών συμμαχιών, που μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης και επιθετικής δράσης.
Η Ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται σε σκακιέρα στρατηγικών κινήσεων, και η παρουσία Πακιστάν-Τουρκίας-Λιβύης δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Ο έλεγχος της θάλασσας είναι ο έλεγχος του μέλλοντος, και αυτή τη στιγμή, η Τουρκία δείχνει έτοιμη να κινηθεί πιο γρήγορα από όλους τους υπόλοιπους.
